Kocyk

Dwa popołudnia zajęło mi zrobienie czegoś , co mogę nazwać...kocykiem ?
Zaledwie kilka miesięcy temu odszedł ktoś bliski memu sercu..Była żoną mojego nieżyjącego zresztą od lat brata ciotecznego.  Pracowałyśmy razem w jednej firmie  ponad dwadzieścia lat..... Czasami biurko w biurko , czasami w innych pokojach , choć dział zawsze ten sam.... Wspólna praca  , wspólne imprezy zakładowe , wspólne  rodzinne imprezy ... Dużo wspomnień...
Kiedyś , kiedy nie było niczego w sklepach , bywała za to wełna . Były też zakładowe  prezenty np. na Dzień Kobiet właśnie w postaci wełny !  Wtedy robiłam tez bardzo dużo na drutach. Dla siebie , dla dziecka, dla innych , którzy tego talentu nie mieli , za to mieli wełnę!
Dzisiaj młodzi wyrzucają wszystko, tak więc  przygarnęłam  po mojej A.  wełenki , czarne , białe , nowe , takie z odzysku. Miała w swoich zapasach   wiele , tak wiec dostały mi się również materiały i  koronki . Będę więc i szyć !
Kocyk powstał  właśnie z takiego przygarniętego kłębuszka z odzysku.

Nie było tego zbyt wiele , ale pomysł był natychmiastowy. Przymierzałam się do niego z szydełkiem i moimi resztkami al;e jakoś to nie było to czego oczekiwałam.  Ostatnio oglądałam taki stary , zapomniany wzór , prosty , ale akurat tutaj bardzo dobry bo utrzymuje   fason wyrobu. 

Poszło bardzo szybko , a kłębuszek został wykorzystany do samego końca , wpasował się akurat we wzór i zakończył dokładnie wtedy kiedy miał się skończyć :) 

Szydełko tez się przydało bo ze starych zapasów wykorzystałam swoje dwa małe kłębuszki  i ozdobiłam brzegi. 

Kolory ładnie się zgrały a po namoczeniu i wysuszeniu  rozmiar okazał się prawidłowy ! Ma wymiary 

52 cm na 70 cm. 

Kolor dokładnie taki jak na tym zdjęciu :

 A po cóż mi taki kocyk ?   No być może to trochę dziwaczne  ale...
Mam nowy stół i nowe krzesła. Są do tego dość jasne . Pan domu często sobie siada  w kąciku  z laptopem na stole.... Takie  męskie  "centrum dowodzenia światem".   A mnie szkoda krzesełeczka , tego  najbardziej używanego  , no bo jasne , a spodnie  jeansy czasem może zafarbują , albo coś...  no nie wiem co :)
No tak sobie wymyśliłam i już .

Zawsze można go szybko  ściągnąć kiedy przyjdą goście  :)  

Ale mam  ochotę na drugi - na moje krzesełeczko :)  

No wełny mi nie brak :) Tylko ...czasu !

Czarnulek

Odkurzam mój blog...
Jakoś tak wyszło , że minął  miesiąc a ja ucichłam. Trochę to z powodu pracy zawodowej , po której bywam tak zmęczona , że nic mi się nie chce , a obowiązki domowe mają  pierwszeństwo. Staram się jednak codziennie  przerobić choćby kilka rzędów.  Trochę upał też  sprawiał , że nie było wiele czasu  na dzierganie .
W końcu jednak  udało mi się  coś skończyć. To kolejny - czyli drugi- sweter robiony od góry, całkowicie bez zszywania , poza  kawałeczkiem dobranych oczek pod pachami. Oczywiście   nie obyło się bez prucia . Pierwsza wersja - korpus trochę za wąski , za to rękawy za szerokie. Cały kawałek zrobiony   aż do momentu rozdzielenia na rękawy został spruty. Kolejne podejście już było ok, niestety okazało się , że trochę za mało włóczki...  Chciałam czarny , rozpinany sweter , cienki , ale taki trochę dłuższy.  Ponieważ takiej bawełny mam sporo w różnych kolorach , za to własnie w takich  niewiadomych  ilościach , postanowiłam dodać kolorowe pasy. Sweterek już jest noszony i sprawdza się w użytkowaniu .
Robienie od góry ma swoje zalety , bo można wykorzystać włóczkę do końca , bo można coś wykombinować jeśli jej braknie , ale dla mnie sporą trudnością  jest dobranie rozmiaru czyli rozliczenie oczek. Wiem , że próbki , rozliczenie itp. ale czasami próbki wcale nie są  adekwatne do wyliczonej całości. Myślę  , że to kwestia wprawy i czasu :) co oznacza , że będzie kolejny !

A tu tak trochę na "ludziu" :) 

 Na rękawy dobierałam oczka narzucając je i w środku  prowadzące trzy prawe.

Sweterek jest czarniutki , kolory jak na ludziu , reszta oczywiście przekłamana , jak to bywa ze zdjęciami czarnych rzeczy. Bawełna taka z odzysku , piec cieniutkich niteczek , ale  bardzo lubię takie bawełniane , lekkie sweterki.